Ik geloof dat iedereen die weg kan vinden en hier telkens een stapje verder op kan zetten door te luisteren naar je eigen antwoorden en daarbij zowel je intuïtie als ratio in te zetten. En ik geloof dat dit een hele mooie ontdekkingsreis kan zijn als je kunt loslaten hoe die reis er uit zou moeten zien of hoe die reis zou moeten passen bij standaard plaatjes of verwachtingen. Dat je dan vanuit je hart loopbaan en levenskeuzes maakt waarbij je jouw unieke talenten en krachten kunt laten zien.

Ik heb geen standaard loopbaanpad doorlopen in de bijna 20 jaar dat ik nu werk. Dat voelde lange tijd als falen omdat het niet voldeed aan het standaard plaatje van een lineair carrière pad met bijbehorende groei in salaris en zekerheid. Vanuit een hele brede interesse liep mijn pad van een studie beleidswetenschappen en afstuderen in bedrijfskunde, naar de consultancy, naar een baan als ambtenaar openbare orde en veiligheid, naar universitair docent HRM, naar het behalen van een doctorstitel (dr.) op basis van mijn onderzoek naar balans werk-privé, naar een burnout en werkloosheid, naar senior HR adviseur, naar mijn eigen onderneming in coaching en inspiratie. 

De rode draad in deze banen was dat ik vaak aan de slag ging met brede, complexe vragen. Hierbij werd ik vooral aangesproken op en gewaardeerd om de kracht van mijn ratio en mijn analytische vaardigheden en kennis. Het werk was uitdagend en ik was er ook goed in.

Anders kijken
In elke organisatie waar ik werkte bleef ik altijd deels de blik van een buitenstaander houden: dingen die als normaal of vanzelfsprekend in de organisatie beschouwd werden, daar vroeg ik me bij af… Waarom gaat dit zo? Waarom is dit belangrijk? Kan het ook anders en waarom zou dat niet kunnen? Wat zijn de negatieve effecten van deze vanzelfsprekendheden? Dit maakte dat ik altijd het gevoel had dat ik net niet paste in de organisaties waar ik werkte. Dat ik blijkbaar toch nog niet in de juiste baan of omgeving werkte. Totdat iemand tegen me zei: “Maar wat als dat nou juist jouw rol is? Wat jij hier te brengen hebt? Dat jij degene in de kudde bent die juist anders is en anders kijkt?“ En ik voelde meteen rust in mijn hoofd en lijf: ja dit klopt! Alsof het licht aanging en ik in een keer heel helder die rode draad zag. Dit was geen lastige handicap of falen omdat ik niet de goede werkomgeving of baan had gekozen. Nee, dit altijd blijven verwonderen en bevragen van dat wat als normaal en het belangrijkste wordt gezien, dat is juist mijn kracht!! Dat deed ik als kind al en daar ben ik nooit meer mee gestopt. Ik kreeg al tijdens mijn studie bergen energie van vraagstukken op verschillende, andere manieren bekijken en dat is wat ik ook steeds bracht in al mijn banen, in coachingsgesprekken, dat was de kracht en kern van mijn proefschrift, dat was … nou ja: ik dus. Bevrijdend!

Verlangen om iets moois toe te voegen aan deze wereld met mijn werk
Al in mijn eerste baan in de consultancy vroeg ik me af: wat voeg ik nu toe? Heeft het een blijvende impact, wordt de organisatie daar beter van? Op de universiteit vroeg ik me af wat voeg ik toe met mijn publicatie in een toonaangevend tijdschrift? Wie leest dat en welke impact heeft dat op de wereld buiten de wetenschap? Rond mijn 35e begon de vraag ‘wat voeg ik toe’ steeds urgenter te voelen. Een enorm verlangen naar mijn unieke bijdrage te leveren aan deze wereld. Een verlangen naar… dat wat ik doe van betekenis is, iets in gang gezet heeft… zowel privé als in mijn werk. En ik had steeds het gevoel dat ik dat nog onvoldoende deed. Zeker ook omdat ik het steeds meer voelde…

Het betekende het leren onderscheiden van mijn eigen stem en mijn eigen verlangen tussen ideeën, verwachtingen en normen die ik heb meegekregen vanuit mijn opvoeding, opleiding en loopbaan. Onderscheid leren maken tussen moeten en willen, en steeds vaker kiezen voor willen i.p.v. moeten. Van aanpassen en voldoen aan verwachtingen naar steeds meer mijn eigen weg kiezen en mezelf te laten zien zoals ik ben. Van niet eens weten waar mijn grenzen liggen, naar steeds meer de subtiele signalen voelen als ik over mijn grenzen heen ga en vragen om de ruimte die ik nodig heb. Van mijn enorme wilskracht gebruiken om over mijn grenzen heen te gaan naar mijn wilskracht leren gebruiken om goed voor mezelf te zorgen en te vertragen als dat nodig is. Van mijn lichaam en energie ervaren als lastige remmen op wat ik van mijn hoofd allemaal moet en wil doen, naar ze steeds meer kunnen zien als mooie wegwijzers die me kunnen vertellen dat een andere manier of een andere weg misschien beter bij me past. Van ratio en gevoel als tegengesteld naar steeds meer ervaren hoe ze gecombineerd mij verder helpen op mijn pad.

De keuze om mijn eigen onderneming in coaching en inspiratie te starten was zeker geen keuze gebaseerd op ratio (want mijn ratio kon voldoende redenen bedenken om het niet te doen). En voor mij was het ook geen logische stap die volgde uit de andere loopbaanstappen die ik had gemaakt.

Op het moment dat ik het besloot, zag ik letterlijk een beeld voor me dat ik in mijn eigen schoenen stapte en daarin verder liep. Heel emotioneel. Mijn intuïtie zei: dit klopt! Ook toen ik naar de Kamer van Koophandel reed om me in te schrijven, voelde ik me heel emotioneel: een mengeling van opluchting en dankbaarheid: eindelijk! Pas na dit intuïtieve besluit zag ook waarom mijn intuïtie zei dat dit klopte. Want als coach kan ik de volledige rijkdom van mijn weg tot nu toe inzetten:

Door het delen van dingen die mij inspireren en mij inzichten geven op mijn weg, door te helpen scherp te maken wat jouw verlangen is en welk stapje jou dichterbij jezelf kan brengen, door jou te helpen te luisteren naar je ratio en intuïtie. Zo hoop ik zaadjes te planten en rimpelingen te veroorzaken in het leven van andere vrouwen en mannen. Zodat deze zaadjes en rimpelingen mogen uitgroeien naar iets groots en moois en leiden tot stappen die jou dichterbij jezelf brengen!