Toestemmingsbriefjes

Wat mag jij van jezelf?
Vaak moeten we zoveel van onszelf.  Ik in ieder geval wel. In ons dagelijks leven en misschien aan het begin van het nieuwe jaar nog wel veel meer.  Nieuwe doelen, nieuwe voornemens. Maar…. wat mag jij eigenlijk van jezelf? Daar gaat dit blog over. Over de kracht van mogen in plaats van moeten. Over een ontzettend simpel maar krachtig hulpmiddel om meer te mogen van jezelf: toestemmingsbriefjes.

Toestemmingsbriefjes
Het woord klinkt misschien wat kinderachtig. Doet wellicht een beetje denken aan je schooltijd waar je een briefje met toestemming van een volwassene moest hebben om iets bijzonders te mogen. Maar in de kern gaat het over het zetten van een intentie. Een belofte aan jezelf: ik geef mezelf toestemming om… En dat is heel krachtig heb ik gemerkt.

Soms is de eerste stap jezelf toestemming geven


Het is ergens in 2004. Ik werk al een paar jaar met veel plezier als docent aan de Radboud Universiteit Nijmegen. En juist daarom sta ik voor een dilemma.

Binnen de universitaire wereld hoort promoveren erbij als je verder wilt komen. Zelf vind ik dat ook, want ik zie promotieonderzoek doen als een kernonderdeel van de wetenschap. Mijn dilemma is dit: ik herinner me mijn afstudeerperiode nog.  Het half jaar stage lopen bij KPMG vond ik ontzettend gaaf. Alleen die 2 maanden daarna waarin ik mijn scriptie aan het schrijven was… daar heb ik nou niet echt fijne herinneringen aan! Het was zomervakantie, mijn huisgenoten waren allemaal weg en veel vrienden waren op vakantie. Een periode waarin ik eenzaam en alleen hele dagen achter mijn computer een scriptie zat te typen. Ik noemde het altijd de periode van: ik en mijn computer. En dat vond ik echt geen leuke periode.

Als ik promotie onderzoek ga doen, weet ik dat een belangrijk deel van mijn werk zal bestaan uit het schrijven van artikelen en een proefschrift. Vijf jaar lang. Schrijven, schrijven en schrijven. Dus heel veel “ik en mijn computer”. Tegelijkertijd wil ik verder op de universiteit omdat ik het er naar mijn zin heb. Lang wik en weeg ik. Ik kom er niet goed uit.

Totdat ik mezelf het volgende beloof: “Ik geef mezelf toestemming om te stoppen als ik het niet leuk blijk te vinden.” Dit is voor mij een cruciale belofte want ik heb altijd heel erg meegekregen ‘ Wie a zegt moet b zeggen’ en ‘afmaken waar je aan begint’. Deze norm zit heel diep in mij verankerd. En nu beloof ik mezelf dat ik mag stoppen, dat ik iets niet perse hoef af te maken.   
Terugkijkend maakte deze belofte aan mezelf de weg vrij om ja te zeggen tegen een baan als onderzoeker. Het gaf me ruimte om het te zien als een experiment. Om steeds te mogen kijken: vind ik het nog leuk? Die 5 jaar als onderzoeker hebben heel veel gebracht. En ik ontdekte dat ik het een groot deel van de tijd verrassend leuk bleek te vinden! 

Brene Brown
Jaren later, in 2013 volg ik mijn eerste cursus bij Brene Brown, The Gifts of Imperfection. Eén van de opdrachten was het schrijven van een toestemmingsbriefje voor jezelf ( “permission slip”). Wat heb jij nodig om het meeste uit deze cursus te halen? Op mijn briefje stond o.a. Ik geef mezelf toestemming om:
- hier tijd voor te maken
- het moeilijk te vinden/ het niet te weten
- achter te lopen op het cursusschema

En terwijl ik de kracht van het schrijven van een toestemmingsbriefje ervaar tijdens de cursus zie ik ook de link met wat ik in 2004 deed. Al had ik het niet opgeschreven: ik had wel heel duidelijk uitgesproken tegen mezelf en mijn man: Ik geef mezelf toestemming om te stoppen als ik het niet leuk vind.

Sindsdien zet ik toestemmingsbriefjes regelmatig bewust in.
Ik gebruik ze voor situaties die ik moeilijk vind. Als ik iets voor het eerst ga doen of als ik iets spannend vind. En vorige week heb ik mijn bedrijfsplan voor 2017 gemaakt. In dat plan heb ik naast mijn doelen ook opgeschreven waar ik mezelf in 2017 toestemming voor geef.

Wat het voor me doet?

 Het schrijven van mijn eigen toestemmingsbriefjes creëert voor mij  vooral ruimte

Het maakt het open in plaats van dat alles al vastgezet/ dichtgezet wordt door mijn gedachten (ik moet…). Toestemmingsbriefjes geven mij ruimte om te experimenteren en fouten te maken. Om dichtbij mezelf te blijven en die dingen te zeggen of te doen die echt bij me passen. In plaats van in de please-perform-perfect stand te schieten.

Toestemmingsbriefjes zorgen ook voor meer rust en ontspanning voorafgaand aan een spannend moment. Doordat ik mezelf vraag waar geef ik mezelf toestemming voor... spreek ik ook mijn intuïtie/onderbewuste aan. Mijn intuïtie weet vaak heel goed wat ik nodig heb. Dat is vaak iets anders of extra’s dan als ik alleen op mijn hoofd zou afgaan.

En ik merk dat deze simpele handeling me helpt dagelijkse moed te tonen.

Waar geef jij jezelf toestemming voor?
Geef jij jezelf toestemming om te experimenteren met toestemmingsbriefjes? Probeer het morgen eens, voor dat spannende gesprek. Of gewoon aan de start van de dag: ik geef mezelf vandaag toestemming om… Laat je verassen door wat bij je opkomt. En schrijf het dan ook echt op een briefje, dat je bij je steekt of zichtbaar ophangt. Voel ook maar eens in je lichaam of je verschil merkt als je jouw toestemmingsbriefje schrijft of leest.

Ik ben heel benieuwd waar jij jezelf toestemming voor geeft! En naar wat het je wel of niet brengt. Fijn als je dat deelt hieronder, op facebook of via een persoonlijk bericht aan mij.  

Vind je deze blog waardevol?  

Deel dit bericht dan via de social media buttons hieronder zodat meer vrouwen en mannen zichzelf toestemming gaan geven…

Ik wens je veel ruimte en vrijheid voor jezelf!

(meer…)

Energie, onzekerheid, doen: de weg naar mijn eerste podcast

Over je energie en enthousiasme volgen en je onzekerheid niet laten leiden. Over stappen zetten, dagelijkse moed en het imperfecte resultaat delen.

Een zaadje
Ergens in november heb ik in een wegrestaurant een afspraak met Frans Ratelband, een coach van mij uit mijn KPMG tijd. Ontzettend fijn om elkaar na jaren weer live te spreken. Frans plant een zaadje bij mij…..of het voeren van mooie gesprekken met mensen en dit delen via een podcast niet iets voor mij zou zijn? Dit idee blijft in mijn hoofd hangen en maakt me nieuwsgierig.

De volgende morgen bekijk ik de site van een ervaren podcaster. Ik merk dat het van binnen gaat borrelen, dat ik er enorm veel energie van krijg. Ik heb zin om dit te gaan doen! Ik weet ook meteen met wie ik in gesprek zou willen gaan voor de podcast. Maar ik voel me ook onzeker… ik weet totaal niet hoe ik een podcast moet opnemen, wat ik daarvoor nodig heb en wat ik daarvoor nog moet leren. Tsjaaa.  Ik laat het nog even bezinken. Maar ook ‘s middags blijft het borrelen!

Onzekerheid
Wat te doen? Ik ken mezelf….. als ik alles eerst ga uitzoeken, goed overdenken en voorbereiden is er een grote kans dat ik het niet ga doen. In mijn hoofd wordt de berg dan steeds groter, winnen de onzekerheid en de angst en verlies ik dit borrelende gevoel van energie. En dat wil ik niet! Ik wil doen wat ik met mezelf heb afgesproken. Op basis van mijn energie en nieuwsgierigheid stappen zetten, in plaats van me te laten leiden door angst en onzekerheid. Ook omdat ik meerdere malen heb ervaren dat mijn energie en nieuwsgierigheid hele goede wegwijzers zijn.

Stappen zetten
Om mezelf te helpen/te voorkomen dat ik het toch niet ga doen, stuur ik nog diezelfde middag een mail naar Linda Commandeur (die ik twee weken eerder kort ontmoet heb):

Hoi Linda, Ik heb een vraag aan jou. Gisteren na bijna 20 jaar weer zitten bijpraten met een oude coach van mij-Frans Ratelband (ik gebruik een van zijn uitspraken ook op mijn site). En hij heeft een zaadje gepland bij mij.... "Samula ik zie jou interviewen, mooie gesprekken voeren met mensen en dit naar de wereld brengen... Kijk maar eens hoe Tim Ferris dat doet". Vanmorgen eens even gekeken en er is een vonkje ontstaan- in mijn hele leven heb ik tot nu toe misschien een uur naar podcasts geluisterd... nog geen idee hoe je dat überhaupt maakt of doet en wat ik daar voor nog moet leren.... Maar in het kader van volg je nieuwsgierigheid, doen i.p.v.  nadenken/ uitdenken / voorbereiden (en 't dan toch niet doen ;-)) .... ik wil hier graag mee gaan experimenteren... en toen dacht ik aan jou en je aankomende boek....ik ben nieuwsgierig naar jou en naar je boek. Zou je door mij geïnterviewd willen worden voor een podcast?

Linda reageert meteen die middag en de volgende ochtend bellen we elkaar kort. We gaan het doen en maken een afspraak voor de opname! Toevallig is Linda ook net aan het experimenteren met een podcast voor haar aankomende boek. Ze kan ook tijdelijk gebruik maken van een professionele studio.  Ik hoef voor deze podcast dus nog niet uit te zoeken wat ik nodig heb qua apparatuur en hoe het te doen.

Proberen
Drie weken later is het zover. Ik rijd naar Groenlo waar we de podcast zullen opnemen. We moeten een tijd prutsen voordat we alles zo ingesteld hebben dat we een nieuwe opname kunnen starten. Ik leer daarbij van de rust en vertrouwen van Linda die steeds vergelijkt en kijkt hoe de instellingen van een eerdere opname staan, gewoon steeds wat probeert, totdat het werkt!  Tegelijkertijd vind ik het ook fijn dat Linda het ook niet allemaal precies weet. Dat geeft mij een gevoel van ruimte: ik heb daardoor minder het gevoel dat ik precies moet weten hoe ik het gesprek wil doen.

Dagelijkse moed
Direct na de opname komt de onzekerheid keihard weer terug. Zitten mensen hier nu op te wachten? En het is wel erg lang (54 minuten). Thuis luister ik de opname terug: aargh, wat een vreselijke openingszin! Oef ik heb wel een aantal stopwoordjes… Jeetje wat giechel ik.... O ja, en ik vergeet mezelf te introduceren. Hum..… Dit alles voedt mijn onzekerheid.

Maar ondanks alles wat ik er niet goed aan vind, hoor ik ook een mooi gesprek.  Ik heb niet voor niets een blog geschreven over dagelijkse moed. Omdat ik daarin geloof! Dingen doen of delen waarbij je de angst en onzekerheid mee laat lopen, maar niet laat leiden. Daarom deel ik dit imperfecte resultaat.  En dan maar ervaren wat mensen er van vinden….

Podcast
Een mooi gesprek met Linda Commandeur over doen en uitproberen,  de kracht van de vraag: “Mag het mislukken?” Over gewoon op weg gaan, ook als je niet weet waar het uitkomt. En over luisteren naar je gevoel.

Luister de podcast

Luistertip:  Inmiddels heb ik al wel meer podcasts geluisterd. Koptelefoon in je smartphone en luisteren terwijl je de keuken poetst of een ander klusje doet.

Herken je dit?
Dat je ergens enthousiast van wordt, maar dat je het heel lastig vindt om een stap te zetten. Omdat je hoofd je vertelt…

En dat door deze twijfels jouw enthousiasme ook zakt waardoor je uiteindelijk geen stap zet?

Dat is ontzettend zonde! Ik geloof namelijk heel sterk dat jouw enthousiasme of verlangen prachtige wegwijzers zijn die je verder helpen op jouw weg naar jezelf.

Wat zou het jou brengen als jij
jouw enthousiasme omzet in concrete stappen?

Ik help je graag met het vuurtje van je enthousiasme brandend houden. Met helder krijgen wat het is dat jou nog tegenhoudt én hoe je hier mee om kunt gaan. En ik kan je helpen om jouw persoonlijke 'Maak-het-jezelf-makkelijk-actieplan' te maken.  Zodat je morgen jouw eerste stap gaat zetten!

Heb je vragen over mijn coaching? Neem gerust contact met me op. Je kunt me bereiken op samula@samulamescher.nl en op 06-44056125.

Of neem contact op voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek.

 

Ja, ik wil stappen zetten.
Maak een afspraak voor een gratis kennismakingsgesprek.

 

Dagelijkse moed

Waar denk jij aan bij moed en moedig zijn?
Welk beeld komt erbij je op? Misschien wel een ridder die in een riddertoernooi zijn leven op het spel zet. Een hulpverlener die werkt in een oorlogsgebied. Of misschien wel iemand die zijn of haar baan opzegt, het huis verkoopt en naar Frankrijk vertrekt om een B&B te beginnen.

Vaak wordt moed geassocieerd met heldenmoed, heldhaftig zijn of grote daden. Soms ook wordt moed gezien als voor niets en niemand bang zijn. Of flinkheid: niet laten zien dat je bang bent.

Dagelijkse moed
Graag wil ik daar een andere vorm van moed naast zetten, dat wat ik noem: dagelijkse moed. Dagelijkse moed is moed die je nodig hebt tijdens veel verschillende momenten en situaties door de dag heen. Deze moed uit zich niet in grote daden, maar in kleine keuzes, gesprekken en acties, elke dag weer. Dit is geen moed die angst wegdrukt of ontkent. Dagelijkse moed gaat over keuzes maken, dingen doen of zeggen waarbij je de angst of het ongemak mee laat lopen maar niet laat leiden.

Elke dag zijn er kleine momenten die dagelijkse moed vragen

Ogenschijnlijk geringe consequenties
Dit zijn allemaal momenten waarbij de keuze voor wel of niet moedig zijn, geen grote consequenties lijkt te hebben. Als je ervoor kiest niet moedig te zijn, lijkt het eigenlijk ook alsof er niets gebeurd is.  Bijvoorbeeld als je het lastige gesprek niet aangaat, toch maar ja zegt terwijl je liever nee had willen zeggen, je mond houdt tijdens die vergadering.  Er gaat dan niemand dood, er blijft geen groot onrecht in stand, er gebeurt niets ergs….

Tegelijkertijd kan dagelijkse moed dezelfde angst en zenuwen oproepen als grote heroïsche daden.
En als je dat afzet tegen de ogenschijnlijk geringe consequenties van het niet te doen…. Tsjaa, dan is het dus ook niet gek dat we vaak toch ja zeggen als we nee willen, onze vinger toch maar niet opsteken, toch maar een uurtje langer doorwerken terwijl we doodmoe zijn.

Kleine momenten waarbij je voor dagelijkse moed kunt kiezen zijn echter enorm krachtig en belangrijk!
Dagelijkse moed betekent kiezen voor wat bij jou hoort en past, kiezen om jouw talenten en krachten te laten zien.  Niet kiezen voor moed betekent vaak: conformeren. Je conformeren aan iets wat niet bij je past. Het zorgt ervoor dat je steeds meer wegstopt wie jij werkelijk bent en wat jij echt kunt en wilt. Dit kost heel veel! Je gaat steeds verder weg van jouw unieke krachten, van jezelf en dat wat jou gelukkig maakt. En de wereld verliest daarmee ook jouw unieke bijdrage die jij aan de wereld kan geven.

Hoezo geringe consequenties?

Daarom geloof ik dat dagelijkse moed onmisbaar is op jouw weg naar jezelf!

Want ik geloof dat elk moment van dagelijkse moed je een stapje dichterbij jezelf brengt. Dat elk moment van dagelijkse moed je energie en kracht geeft, ervoor zorgt dat je ogen gaan twinkelen, je hart sneller gaat. Dat je voelt dat je leeft en dat wat je doet klopt met wat jij belangrijk vindt, met dat waar jij in gelooft en met wat jij nodig hebt.


Ter inspiratie nog een voorbeeld van dagelijkse moed
Vorig jaar: mijn zoontje van toen 9 heeft een discofeest op school. Op de uitnodiging staat dresscode: scary. Omdat mijn zoontje al van jongs af aan een hekel aan verkleden heeft, overleg ik met hem wat ie wil: moeten we op pad om verkleedkleren te kopen of is dat niet nodig. Hij  weet meteen: nee, ik wil me niet verkleden. De avond van de disco vertrekt hij dan ook in gewone kleren naar het feest. Als ie na afloop thuis komt is hij  van slag en enorm verdrietig. Iedereen was verkleed en dat had hij niet verwacht. Bovendien hadden sommige kinderen ook opmerkingen gemaakt over het feit dat hij niet verkleed was. We liggen die avond heel lang samen te knuffelen en te praten over wat er gebeurd is.  Tijdens dit gesprek vraag ik hem na een tijdje: “Als je had geweten dat iedereen verkleed zou zijn… zou jij je dan toch hebben willen verkleden?” En weer is hij heel duidelijk: nee! Waarop ik hem antwoord: “Dan heb je goed gekozen mannetje.” Zo ontstaat er een mooi gesprek over hoe moeilijk het kan zijn om je niet aan te passen en te doen wat bij jou past en over wat het je brengt.
Fast forward een half jaar later: de school bestaat 25 jaar en er is feest. Iedereen mag verkleed komen…. Mijn zoontje heeft zin in het feest maar toch ook niet, gezien zijn vorige ervaring met het discofeest. Weer vraag ik hem wat hij wil. Nee, hij wil zich niet verkleden, maar ziet daardoor ook op tegen de dag. Samen bedenken we een plan:  wat kan hij doen zodat de die dag wat makkelijker voor hem kan worden. Hij gaat het er met zijn vriendenclub al over hebben dat hij niet verkleed gaat, we bedenken een grap die hij kan gebruiken als iemand iets zegt over zijn kleren en ik adviseer hem maar eens rond  te kijken die dag-hij zal echt niet de enige van de school zijn die niet verkleed is. En wederom gaat hij niet verkleed naar school. Maar ditmaal haal ik een opgelucht en blij mannetje van school: het was leuk én hij is bij zichzelf gebleven!

N.B. dit verhaal deel ik met instemming van mijn zoontje.

Wat is dagelijkse moed voor jou?

Fijn als je dit wilt delen onder deze blog, via facebook of via een persoonlijke mail aan mij. Ik kijk uit naar je reactie!